kategoria : / /

Crowley i Corvo

a u t o r :    Crowley

w s t ę p :   

Historia dwóch towarzyszy broni i ich gonitwy usłanej zemstą, dobiega ku końcowi.

u t w ó r :

Crowley i Corvo

Obudził się, niechętnie podniósł głowę i przetarł dłońmi oczy jakby licząc na odegnanie w ten sposób wszelkiego zmęczenia. Nie złożył rąk, trzymał w nich twarz tak przez dłuższą chwilę uspokajając swoje myśli i spowalniając nerwowy oddech.
- Ze snem nie jest mi ostatnio po drodze. - Jego własne słowa, do których już przywykł być może bardziej niż powinien, skwitowały jego samopoczucie odbijając się echem w głowie. Żar z ogniska jeszcze dostarczał znikomego ciepła. Rozejrzał się, zgodnie z założeniem jego miecz - którego rozmiary mogłyby zniechęcić prawdopodobnie każdego potencjalnego złodzieja - spoczywał oparty o drzewo. Przewiesił przez plecy swoją broń, po czym założył na siebie złożony wcześniej na wzór poduszki skórzany płaszcz. Sięgnął po swój czarny jak smoła bukłak z bimbrem, wziął głęboki łyk i wylał nieco na twarz śpiącego Corvo.
- Co j....kur...kurwa mać ! Na prawdę, Crowley ? - jak rażony piorunem Corvo podniósł się na równe nogi, niekoniecznie chętnie ugryzł się w język hamując falę bluźnierstw, wyrwał alkohol z rąk towarzysza i pociągnął łyk godny tej dwuosobowej kompanii – Jak na wojownika o Twoich umiejętnościach, wyjątkowo słabo celujesz, chociaż mogłeś do gęby lać. Absolutnie nie przejmuj się tym marnotrawstwem wyjątkowo zacnego trunku.
- Szybko się zerwałeś - powiedział obojętnie Crowley. - Twoja relacja z posłaniem również się nie układa ? Poza tym i tak nie wierzę że zdołałem Cię zaskoczyć.
- Zaskoczyć ? Nie. Zawieźć ? Prędzej. Zwyczajnie nie wierzyłem że to zrobisz. Zazwyczaj śpię jak małe dziecko, ostatnio jednak...trochę gorzej. - Corvo z zamysłem uciął temat i wziął się za zbieranie swoich rzeczy. Łuk wraz z płaszczem znalazły swoje miejsce na jego plecach i barkach.
Crowley spojrzał w górę na koronę drzew przez których liście intensywnie przebijały się promienie słońca.
- Cholera...- zaklął, a na jego twarzy zdominował smutek. - Całkiem ładny dzień się zapowiada, niemal żałuję że zrujnujemy go kilku niewinnym osobom.
Corvo zarzucił kaptur na głowę, osłaniając twarz przed niepotrzebnym wzrokiem postronnych i dając tym samym sygnał gotowości do drogi.
- Ruszajmy – Stwierdził Crowley, sięgając po bimber.
Niedługi czas później maszerując w ciszy, która odpowiadała obojgu wojownikom wyłonili się spośród drzew, zostawiając las za sobą i kierując się w stronę miasta gdzie miał dokonać się finał ich krucjaty.