kategoria : Poezja / Poezja wierszowana / Przemijanie

"Bogowie mej wielkości."

a u t o r :    SebastianPost

Przerażenie z otchłani spadło płaczem gromów.
Chmara orłów rozdarła powłokę mgielną.
Królewskie sztalugi splamiono krwią Cerbera,
a umarły deszcz padał zorzą senną.

Z morza wyłoniły się dźwięczne opary.
Czarne zjawy spiły krew martwej ciemności.
Pod ziemią szlochało umierające słońce,
a w niebie wrzeszczał wiatr bez swej śmiertelności.

Krzyczały arkady lasów skamieniałych -
martwe dęby konały jęczącą bezdennością.
Wulkan rozbłysł swoim cierpieniem krwawym,
a wszystko okryto rozczochraną ciemnością.

Jam człowiek w swej ciszy szlochający!
Płonę szaleństwem, przez płacz obłąkany.
Zniszczono mój grób, w którym spoczywałem...
Ja - wróg jasności! - w śmierci zakochany!

Gwiazdy okropne pluły na mą głowę,
szydząc ze smutku mej piekielnej miłości.
Zbudźcie się, szatany! - chwyćcie mnie w swe dłonie! -
zanieście mą chorobliwość do krainy samotności!

I wzniosły się chóry przeklętych aniołów! -
dzwoniły pioruny otchłani skalanej! -
było słychać tylko śpiew żałobnych świątyń
i czuć było zapach gwiazdy roztapianej.

Zaprowadzili mnie do komnaty po umarłej gwieździe,
gdzie w sąsiedztwie błysków w smutku spocząć chciałem -
gwiazdy klęczące przepraszały mnie za swą postawę,
a ja ich czoła krwawymi łzami namaszczałem.

08. 04. 2004

Dla Krzysztofa i Sabiny Sadlińskich - rzadko można spotkać tak wyjątkowych ludzi.