kategoria : Proza / Fikcja / Inna

Śpiączka.

a u t o r :    Ilianne

w s t ę p :   

Fikcja specyficzna, bo podszyta prawdą.

u t w ó r :

Biegnie, środkiem pustyni, z wyblakłymi oczyma. Środkiem? Nie ma środka, nie ma kresu. Nie ma też włosów na głowie. Zgolił je czas, ziarenka morderczej nadziei, której nie poskromiła zawczasu. Czy krzyczy? Jest o tym przekonana, lecz nie słyszy już nic. Niczyje uszy, ani żaden wzrok nie odnotowują jej istnienia, choć obcy spędzają wiele godzin w tym samym, co niegdyś ona, autobusie. Nie ma śniegu w butach, bo jej stopy są bose. Zimna nie czuje, tak jak wiatru i słów niegdyś śpiewanych. Jej usta krwawią, spływa po nich świadomość nietrwałej modlitwy, której nie potrafiła doprowadzić do końca. Towarzyszem jest czerń śniegu, po którym płynie do zagłady, tej już wykonanej. Nagie serce nie istnieje – wierzy w to, zrywa paznokciami resztkę oddechów ze zniekształconego kłamstwem ciała. Czy myśli? Nie, ona biegnie wciąż, nie czując po czym i nie widząc punktu przeznaczenia. Pustka jest przeciążona bólem, którego ona nie czuje – nie, ona go rodzi, wylewa na siebie hektolitry wrzątku. Dlaczego, dlaczego? Nie zadaje tych pytań. Tak bardzo obawia się przestać czuć. Wie, że to warunkuje jej człowieczeństwo nasycone wszelkimi zmyślonymi instynktami. Ofiara, która nie ma końca. Nigdy nikt jej nie pochwali – nie wolno! Ona wie i nie wie, znajduje i wyrzuca znów w śnieg swoje znalezisko. W mgnieniu oka porzucone myśli okrywa cień i zalewa masa nowej, czarniejszej niewiedzy. Czy kiedyś znów się o nie potknie? Tak. Jeżeli powróci.

***

Na Wieki Wieków.

***

Pobudka!
Sztab ludzi. Uśmiechy.
Co się dzieje?!
Niemy krzyk – nowonarodzonej.