kategoria : Poezja / Inna / Inna

Zorian i anioł sto osiemdziesiąty drugi

a u t o r :    Harewit

w s t ę p :   

Demon napadł mnie podczas lektury "Polski Piastów" Pawła Jasienicy.

Tak, to nie literówka. W ostatniej zwrótce ma być "świt". Oskarżenia z przeszłości nakazują mi o tym wspomnieć. :)

u t w ó r :

Matka gęsta i krzepliwa przeminęła
rozpłynęła się w powietrzu rzesyconym
tchnieniem anioła sto osiemdziesiątego drugiego
bezimiennego różnorakiego roztrząsanego.

Zorian przeczyście i przeogromnie wyciera twarzą
tusz drukarski mruży oczy podniebne
zastyga zdumiony i drąży nad prochem który
trzęsie się z zimna i doznanych nieprawości.

Zgrozo o zgrozo niepomny rozkoszy
Zorian przemyka strumieniem iskrzącym się
w brudnym świetle podmyślowej nuty
wbija paznoksie w skorupę nad wyraz śmiertelną.

To co niestałe i roztrwonione na kompozycję
proporcje kamień węgielny cieknącą bieliznę
jest nieśmiertelne nienacysone niedopełnione
nieme i głucha nie dozna niepokoju zbawienia.

Anioł sto osiemdziesiąty drugi toczy się po świcie
krąży bezkształtny i niezmącony bielutki
bielszy od błękitu brutalnie namacalny
tylko Zorian zostaje brzemienny w skorupy gliniane.