kategoria : Poezja / Poezja wierszowana / Filozoficzna

"Pieśń umarłego serca"

a u t o r :    HubertPost

Matczyny płacz nad własnym grobem słyszę.
Słowa niczym głosy najświetszej wyroczni,
rozbrzmiewają jękliwie szydząć z mej niedoli.
O synu, gdzieś podział ciało ,a gdzie twoja dusza.
Od czasu, gdy powędrowałeś w szeregi pana,
świeca miłości stała się otchłanią.

Ojcze, Twój płacz nad mym grobem słyszę.
Byłeś mędrcem, byłeś moją ostoją.
Stałeś na straży mojej tułaczki,
a łza na twojej twarzy bolescią okraszona.

Córko, Twój płacz nad mym grobem słyszę.
Wiatry ustały. Z drzew już kory się sypią .
A szafir rozbłysnął po okrecie marzeń
rozplatając pajęczyny księżyca twoich snów.
Stałem się więźniem, wszechswiata kamieniem.
Ciszą,martwych pasągów bez tchu do życia.

Żono,Twój płacz nad mym grobem słyszę.
A harfy grają pieśń żałobną, a Ty klękasz boleśnie
wznosisz ręce w górę ,by zachwile z łzą upaść -
powróć do mnie , daj mi ponownie siłę.

Bogowie Wasz śmiech nad mym grobem słyszę.
Skradliscie mi ludzkość ,skuliście w kajdany.
Ja niczym niewolnik pokornie dla was służę...
Wznosicie w górę kielich wielkiego zwycięstwa;
spijacie dumnie krew, by nasycić się jej smakiem.
A łzy fałszywe spływają z waszych warg.
.

A bramy piekła rozwarte przez chorego pieśniarza,
grajacego na flecie pieśń żałobnych świątyń.
Poczułem zapach wonych kwiatów rzucanych na fale -
spływając poddaną duszą w głąb oceanu śmierci.

10-VIII-2007