kategoria : Poezja / Poezja wierszowana / Natura

Gawron i ja

a u t o r :    Monalisa

Taki czarny na białym
Prosty, kraczący, a wspaniały
Nie zachwycą się tobą
Nie jesteś ptaków ozdobą
Towarzyszu śniegu, ciapowaty

Giniesz na tle konarów
Nieruchomo tam trwasz
Zdradza cię tylko twoje „kra!”
Okrzyk radości czy rozpaczy?
Co chcesz mi powiedzieć?

Że warto ufać, nawet gdy biało
kiedy ostatnią kruszynę przysypało
Kiedy nie wiadomo skąd i jak
Zdobyć ziarnka choć gram
Czekać trzeba i wierzyć

Poczciwy stary gawronie
Twoja wiara nigdy nie tonie
Nawet a zaspach śnigu
Gdy o krok od głodu
Podziwiam cię kolego

Wszędzie widzę twoje ślady
W kółko kraczesz i łazisz
Jakbyś modlił się uparcie
O ludzkie, z serca wsparcie
Nieugięty, dlaczego?

Dam ci nawet przysmak jaki
Ale naucz tego co potrafisz
Przyjdę tu jeszcze, podpatrzę
Jak oddać wszystko, na zawsze
I być tylko dla Niego