kategoria : / /

Dziewczynka

a u t o r :    Ancillea

w s t ę p :   

Wspomnienia z podstawówki mnie zainspirowały... Coś o utracie wiary.

u t w ó r :

Skarcił Bóg dziewczynkę,
Bo choć się modliła,
To nie o to co należy
i nie o to, co wypada.

Małe, wątłe dłonie złączyła,
Co wyglądały jak cienkie rękawiczki,
Blade głodne usta poruszyły się.
W nie-tej-co-trzeba modlitwie.

Nie prosiła o pokój świata,
O to, by nie było chorób.
Nie aby każdy żył szczęśliwie.
Nie o błogosławieństwa Boże.

Ciche słówka namalowały lalkę...
Lalkę i kromkę chleba.
Żeby jeszcze były dla kogoś...
Nie, ona je chciała dla siebie.

Wyszeptała sobie jeszcze sukienkę
Z marzeń miłego materiału.
Jeszcze pistolecik,
By móc pozbyć się strachów.

"O pokój dla świata już prosiłam,
O zdrowie dla każdego prosiłam,
O to by nikt nie był głodny też,
I żeby nikt nie był nieszczęśliwy"

I Bóg się rozpłynął.
I dziewczynka zamrugała.
I wyszła z kościółka ściskając w dłoni
Rozpływający się medalik.