kategoria : / /

W bezkresie

a u t o r :    Pigmejka

w s t ę p :   

Mam 13 lat i zawsze kiedy piszę wiersze białe, czyli takie jak te nie myślę o tym by brzmiało to ładnie. Wyrażał w ten sposób obraz swoich myśli. kiedy zaś piszę wiersze rymowane - piszę je w ten sposób że zaczynam nad tym myśleć. A ta poezja powstała bezmyślnie jako odbitka mojego serca. To nie jest długie ale wydawało mi się że opisuję coś nieskończonego.

u t w ó r :

W bezkresie krain które nękam,
zgubiłam klucz do swego serca.
Zgubiłam kilka złotych myśli
i szukam, szukam go w bezkresie.
Nie mogę znaleźć,
szukam
błądzę.
Gdzie jest ten diament co w słońcu błyska.
Gdzie się podziały te wszystkie
te wszystkie strofy mego serca?
Frustracja mi słońce przysłoniła
łzy gardło cisną
pach serce ociera.
Mdli mnie.
Przecież już przeszłam tyle krain.
Szukałam dzień za dniem.
Szukałam.
Chcąc znaleźć w tym wielkim
ogrodzie wielu światów.
Jedną malutką cząstkę siebie.
juro też będę szukać.
I pojutrze jeśli jutro nie znajdę.
I przejdę jeszcze sto mil aż padnę na kolana
błagając o cud.
I choćby już to ten wiatr
zdmuchnął mój mały kluczyk,
W bezkresie krain będę szukać
aż wreszcie
po wielu wielu latach.
Znajdę samą siebie.