kategoria : / /

Jeden błąd... (XIX)

a u t o r :    dragobonita

w s t ę p :   

Wybaczcie...
Jeśli nie dotrwam to wiedzcie, że było mi bardzo, bardzo miło pisać dla was^^

u t w ó r :

Książę Vegeta przebierał resztki szalika między palcami prawej ręki. Pogrążony w rozmyślaniach nie zwracał uwagi na mijające godziny, minuty, sekundy.
Zaledwie chwilę temu wysiadł z kapsuły, wracając z najprostszej misji w swoim życiu. Powitał go milczący tłumek lekarzy, usiłujących zbadać jego stan. Wystarczył jeden ruch dłoni. 'Jestem zdrowy, nic mi nie jest'. Odstąpili od niego posłusznie i w ciszy powrócili do swoich zajęć, nie przejmując się nim ani chwili dłużej.
Po prawie dwóch tygodniach spędzonych w fioletowo-niebiesko-czerwonych lasach Arlii Vegeta niepewnie poruszał się po okutych metalem, surowych korytarzach rodzinnej planety. Czuł się co najmniej obco-niewiele czasu wystarczało by zapomnieć nawet wystrój własnego pokoju. Spartańsko urządzone, przyciemnione przez stalowe żaluzje pomieszczenie służyło Saiyaninowi jako sypialnia w czasie tych nielicznych wizyt na Vegecie. Teraz, kiedy czekał na przydzielenie nowej misji, ponownie odkrywał ,,uroki'' pustego, niczym nie wyróżniającego się pokoiku.
Chłopak westchnął i wstał z krzesła, odkładając szalik. W sumie, to nie wiedział, czemu go jeszcze nie wyrzucił. Spełnił swoją rolę: rana na umięśnionym ramieniu księcia zrosła się dawno, nie zostawiając za sobą najmniejszej blizny. Problem w tym, że teraz Saiyanina dręczyły wyrzuty sumienia... Czyli działo się z nim coś bardzo złego.
-Ja i sumienie...?-Vegeta wycedził przez zaciśnięte zęby. Po chwili powoli ściągnął rękawiczki i prawą dłonią uderzył w ścianę. Metal zajęczał dźwięcznie i wgniótł się w miejscu ciosu.-To jakieś kpiny!
Vegeta zapłakał-pierwszy raz w swoim życiu! W dodatku nie do końca potrafił określić przyczyny. Z wyrazem obrzydzenia wytarł łzy trzymaną w dłoni rękawiczką, po czym spalił ją pojedynczym pociskiem Ki. Po jego chwili słabości nie został najmniejszy ślad.

Toma z zachwytem powitał swój stary pokój-prosty, ale znajomy. Wysłużony. Mężczyzna podszedł do łóżka i usiadł na nim, marszcząc perfekcyjnie gładką pościel. Mimo, że wszystko wokoło było szare lub białe, w jego sercu nie było nic poza czystym szczęściem.
W końcu dla Saiyan nie ważna jest rodzina-członkowie drużyny bez problemu ją zastępują.